Homa intelekto

La homa intelekto aŭ intelekto (el la latinlingva intellectus,-us, devenanta el la perfekta preterito de la verbo intellìgere = intellègere, formita de intus kaj lègere kiu signifas «legi »,^[1] aŭ de inter kaj lègere, nome “elekti”)^[2] ĝenerale intelekto povas esti difinita la “kapablo de la homa menso kompreni, koncepti pensojn kaj formuli juĝojn.

La termino “intelekto”, filozofisence, estas unuafoje trovebla en la mezepoka skolastika filozofio kiu ĝin uzis por latinigi la grekan νοῦς aŭ νόος (noûs, "nus") kiun la grekoj kontraŭmetis al diànoia, nome racio.

1. ↑ Antonio Livi, Glossario epistemologico alla voce "intelletto", in Il principio di coerenza: senso comune e logica epistemica, pag. 177, Roma, Armando editore, 1997.
2. ↑ Intelekto kaj racio ne estas, tion oni scias, la samo en la filozofia penso kaj antikva kaj moderna. La unua koncernas la senperan intuicion de la vero, la dua la atingon de ĝi pere de la diskursiva racio. La Biblio ne konas tiun distingon kaj atribuas al la Sankta Spirito la “donon de la Intelekto” (Nova Testamento). La rilato kredo/racio tuŝas ambaŭ.